Au Revoir Blogger!

به نظر میاد بعد از کلی کشتی گرفتن با بلاگر و ورد پرس امروز روز اسباب کشیه. امسال از آیدین عزیزم یک وب سایت عیدی گرفتم، زحمت اسباب کشی و کشتی گرفتن ها هم همه با خودش بود. هیچ وقت تو شمردن سالها و به خاطر سپردن تاریخ اتفاقات خوب نبودم، امروز که نگاه کردم دیدم حدود هفت ساله که اینجا می نویسم، سال های اول خیلی بیشتر و اخیرا کمتر! اوه هفت سالللللللللللل.........!
بعضی از پست های خیلی قدیمی رو که نگاه می کنم خنده ام می گیره، چقدر بچه بودیم! ها ها لابد چند سال دیگه هم که دوباره نوشته های این روزها رو نگاه کنم همین رو می گم. فکر نکنم هیچ وقت آدمیزاد کاملا برسه!
همه پست ها از اول تا پست قبلی به خونه جدید منتقل شدند، البته هنوز در و دیوار خونه جدید کلی کار داره که کم کم بهش می رسم. قراره یک فتوبلاگ درست و درمون هم به خونه اضافه بشه که در دست اقدام می باشد!

وب لاگ جدید اینجاست.

سالگرد

ما دو سالمون شد :)

برف بهار!

باورتون می شه که این عکس مربوط به امروزه؟ 11 فروردین 1388!

عصبانیت

نفر اول : نگاه کن، چه آدمهایی پیدا می شن.
نفر دوم: حرص نخور، چی کار کنیم باید تحمل کنیم دیگه.

من توی دلم:
اولا : اگر کسی مجبوره تحمل کنه ماییم نه شما.
دوما : اگر می خواستی تحمل کنی طوری نمی گفتی که من بشنوم!

نوروز مبارک

نرم نرمک می رسد اکنون بهار ...

سریال The big bang theory شدیدا توصیه می شود :)

بعد از دو روز ترافیک نوردی نزدیک عید به این نتیجه رسیدم که بی شعوری باید غیر قانونی اعلام بشه مخصوصا نزدیک سال نو!

به بهانه روزمون

1- این روزهای جهانی می دونی مثل چی می مونه؟ مثل اون وقت هایی که می نویسی تا یادت نره. وقتی هم می نویسی اینطوری نیست که زود فراموش کنی ولی یه جور ایی می خوای خیالت راحت باشه تا اگر تو شلوغی های زندگی یادت رفت تو دفترت ببینی و بادآوری بشه. حالا قرار نیست فقط یه روز از 365 روز سال یاد مادرهای مهربون، پدر ها، کودکان، خانم ها یا خیلی مسائل دیگه باشیم ولی یک روز از تقویم رو به نامشون می کنیم تا اگر تو شلوغی ها یادمون رفت یک یادآوری باشه.

2- چند وقتیه که انگار بین خانم های ایرانی هم جا افتاده که مواظب سلامتیشون باشند، حداقل نسل ما حواسش بیشتر به خودش هست. فقط کاش یادمون نره مواظب روح و روانمون هم باشیم. چون وقتی حواسمون به خودمون نیست، اون کسی که از دستش می دیم همونیه که بقیه به خاطرش دوستمون دارند، و مهم تر از اون همونیه که خودمون دوستش داریم .

3- روزمون مبارک ;)

متخصص استفاده از کلمات نیستم ولی تا به حال انقدر احساس ناتوانی نکرده بودم، نمیتوانم دوستم را تسکین بدهم، همین!

دیروز یک مامان بزرگ هشتاد ساله رو دیدم که کلاس کامپیوتر می رفت و لپ تاپ داشت! خیلی دلم می خواست بدونم چی بلده و از لپ تاپ چه استفاده ای می کنه ولی تو شلوغی مهمونی هیچ فرصت نشد.

شناخت یک فرهنگ یعنی هم خوبیهاش رو بشناسی هم بدیهاش رو. شیفته یک فرهنگ دیگه بودن تا حدی که یادت بره کی هستی و از کجا اومدی رو اصلا دوست ندارم ولی بسته بودن رو هم نمی پسندم. کنار گذاشتن هرچیزی که از فرهنگ دیگری است ، به نظرم کار اشتباهیه ،گاهی اوقات مثل اینه که بگی چون مادر و پدرم کاری رو بلد نبودند پس من هم نمی خوام یاد بگیرم و لازمم نمیشه. می شه جنبه های خوب فرهنگ دیگری رو یاد گرفت بدون اینکه از فرهنگ خودت غافل بشی، اینطوری به فرهنگ خودت هم کمک کردی و بهترش کردی. هیچ فرهنگی کامل نیست و مشکلات و مدل زندگی ما ایرانیها دلیل خوبیه برای اینکه باید فرهنگمون رو بهبود ببخشیم.

گاهی شده حس کنم دنیا چقدر کوچیکه، روی سایت هایی مثل facebook که میرم تازه می بینم، دنیا واقعا کوچیکه!

به همین سادگی

گاهی اوقات یک جمله، فقط چند کلمه ساده می تونه تمام آرامش آدم رو به هم بزنه.

آب و هوای تهران کاملا مست شده! صبح یه جوری برف میومد که در عرض چند دقیقه همه جا سفید شد، بعد از ظهر باران بود و هوای بهاری.

فرهنگ!



دیروز که تهران برفی بود دوربین رو با خودم بردم تا اگر تو راه پیش اومد شکار لحظه ها کنم ولی عوض لحظه ها این بی فرهنگی نصیبم شد!

چند وقت پیش:
- این آهنگ مال کیه؟
- ساسی مانکن
- جانم؟ کی؟!!!

امروز:
مامان داشت تلویزیون تماشا می کرد.
- بیا نگاه کن ... جوون های ایرانی چقدر با استعدادند. چه با مزه آهنگ می خونن.
- کی هست مامان؟
- ساسی مانکن
- هان ؟!!!!!!!!!!!

بالاخره زمستون تهران هم رسید و ما یک برف درست و حسابی دیدیم :)

تحویل پروژه!

کلی کار کرده بودم و فکر می کردم همینطوری که پیش بره تا آخر ماه پروژه رو تحویل می دم. دیروز آخرهای وقت فهمیدم که یکی از اون موقع هایی که فکر می کردم نرم افزار داره پیغام میده: " دارم تو کارت دخالت بی جا می کنم ولی do you wish to continue?" و منم گفتم yes، نرم افزار داشته پیغام می داده: " مهندس داری گند می زنی، do you wish to continue?" !!!!