یه موقعی شبها تا آسمون را تماشا نمی کردم خوابم نمی برد، الان فقط دودقیقه می تونم از ماه وستاره ها لذت ببرم چون می رم تو فکر. چند نفر می تونن مثل من از آسمون لذت ببرن؟ مهم تر از اون چند نفر سقفشون آسمونه وماه و ستاره ها براشون تازگی ندارن؟ اصلا چرا باید اینطوری باشه؟